به گزارش خبرنگار مهر، حسین وفایی در نشست خبری که امروز دوشنبه در محل فدراسیون بولینگ‌و بیلیارد برگزار شد، پاسخگوی سوالات خبرنگاران بود.
وی ابتدا در واکنش به پرسشی که در رابطه با مشاجره اش با «سالیوان» انگلیسی مطرح گفت: برای آن بازی تلاش داشتم اما او طوری وانمود می کرد که برایش مهم نیست، واقعا برای برد رفته بودم، بعد که بازی را نگاه می کردم متوجه شدم که چه صداهایی می آمد و چه حرکاتی داشت، من معتقدم احترام احترام می آورد و بر عکس، دلیل نمی شود چون ایرانی هستیم بی احترامی ببینم، سالیوان استعداد زیادی در اسنوکر دارد اما دیگر الگو نیست، نباید دنبال ۱۰ هزار پوند باشد. باید نشان می دادم که به هیچ ایرانی بی احترامی نکند.
وی با یادآوری اینکه پیش از قهرمانی اش در تورنمنت شوت اوت مادربزرگش فوت کرد و به همین دلیل قهرمانی اش را به مادران تقدیم کرد، ادامه داد: روز خوبی نبود، وقتی خبر فوت مادربزرگم را شنیدم خیلی ناراحت شدم و گریه کردم، حتی تصمیم گرفتم از مسابقه کنار بکشم و نامم را از لیست بیرون بیاورم، دوست من اما اجازه نداد، به اصرار او به محل مسابقه رفتم، جالب بود انگیزه زیادی هم گرفتم طوریکه قهرمان شدم و آن موفقیت را به تمام مادرها تقدیم کردم.
وفایی در مورد پیشنهادهایی که از دیگر کشورها داشته و اینکه چرا به آنها پاسخ نداده است، گفت: اینگونه سوال ها شخصی است، همه فکر می کنند در کشورهای دیگر چه خبر است، من کشورم را دوست دارم و نمی خواهم به کشور دیگری بروم، اگر قرار باشد برای کشوری بازی کنم و موفق شوم، چه بهتر آن کشور ایران باشد. همه چیز پول نیست که به خاطر آن از کشورم بروم، خانواده ام اینجا هستند، اگر قرار باشد همه بروند چه کسی بماند، این مسئله کمی شخصی است اما به نظرم مهاجرت از فقر می آید، کلی پیشنهاد داشتم و دارم اما ترجیح می دهم همین جا باشم.
وفایی در بخشی از این نشست تاکید کرد: اسنوکر به من یاد داد برای رسیدن به اهدافم باید صبر داشت و با برنامه و استراتژی پیش رفت. من آبادانی هستم و با افتخار آمادگی دارم به شهرم بروم و به هم‌شهری هایم در این رشته کمک کنم، البته که برای این کار خودم هم به حمایت نیاز دارم.
این قهرمان تصریح کرد: از اینکه بایستم و کسی بیاید و تشویقم کنند خسته شدم. کاری می کنم تک تک مسئولان خودشان تشویقم کنند، هیچ انتظاری حتی به لحاظ مالی ندارم، حسین وفایی امروز حسین وفایی قبل نیست، کاری می کنم همه خودشان بیایند و بخواهند کنار من و دیگر ورزشکاران این رشته باشند و حمایت کنند.
حسین وفایی در مورد مسیر ۱۰ ساله خود تا رسیدن به قهرمانی گفت: اصلا این مسیر ساده نگذشت، پدرم همیشه می گفت «تلاش نکن بهترین شوی تلاش کن تا اولین شوی»، سفر و مسیرم در این یک دهه ساده نبود، باید ببینم کجا هستم و چه چیزهایی به دست آوردم. همیشه گفتم دو دست و پا دارم و به چیز دیگری نیاز ندارم اما سخت بود.
وی که طی سال های اخیر و با وجود موفقیت هایش در سکوت به سر برد، در مورد این رفتار خود اینکه همیشه سکوت می کند، گفت: اگر آدم به جایی می رسد و بیاید بگوید من کی هستم و چه هستم ارزش ندارد، مردم باید خودشان ارزیابی و قضاوت کنند، برای بزرگ بودن باید خاص باشیم.
وفایی در پاسخ به پرسش خبرنگار مهر مبنی بر اینکه «شما به صبر و لازمه داشتن آن اشاره داشتید، برای موفقیت در اسنوکر چه فاکتورهای دیگری لازم است؟»، گفت: سوال خوبی بود، کلید اصلی برای موفقیت در این رشته آرام‌بودن است و اینکه تصویرسازی داشته باشیم، اگر ذهن آرام نداشته باشیم گرفتار می شویم و قدرت نداریم که تصمیم درست بگیریم. فقط زمان یاد می دهد که چطور آرام بود و با آرامش مسیر را طی کرد. همه چیز به ذهن آدم بستگی دارد، اگر تصویر سازی ذهنی نداشته باشیم آن را به دست نمی آوریم.
این قهرمان اسنوکر در پایان گفت: اگر بتوانم و شرایط مهیا باشد در بازی های داخل سالن شرکت خواهم کرد و پرچم کشورم را به اهتزاز در می آورم، اما واقعیت این است که من نباید همیشه و در همه جا باشم، باید شرایط باشد تا دیگر ورزشکاران هم بیایند و از توانایی های شان استفاده کنند، من همیشه نیستم و آنها هم باید تجربه این عرصه را به دست بیاورند. ورزش اسنوکر محدودیت سنی ندارد اما زندگی حرفه ای دردسرهای خود را دارد و من هم مثل همه می خواهم زندگی با آرامش خود را داشته باشم درحالیکه باید به خاطر شرایط ورزش قهرمانی تک‌سفرهای زیادی داشته باشم، به همین دلیل فکر می کنم تا ۳۴ سالگی این ورزش را ادامه بدهم. امیدوارم روزی برسد مردم ایران متوجه بشوند که من چه کردم.
نظر شما